Een warm welkom!
“Je brengt jezelf in gevaarlijke omstandigheden, wij hopen dat het nog niet definitief is dat je naar Zuid-Afrika wilt vertrekken. Hoe het ook zal gaan, wij blijven voor je bidden en hopen dat je een verstandig besluit maakt”
Woorden van mijn opa en oma die nog door mijn hoofd zweefden toen ik in mijn eentje het vliegtuig uit liep. Als ik mijn koffer ophaal van de bagageband gieren de zenuwen door mijn lijf. Staan Arnold en Debbie er wel om mij op te halen? Was dit echt wel mijn droom? Wat als ik mijzelf overschat? Eenmaal lopend naar de uitgang van het vliegveld van Kaapstad, zie ik de twee mensen waar ik zoveel van ben gaan houden het afgelopen jaar. De zenuwen zijn weg als ik met een grote grijns op Arnold en Debbie afloop, wat is het fijn om ze weer te zien. Het voelt als thuiskomen bij ze. Arnold en Debbie hebben mij opgenomen als een soort extra dochter, dat begon eigenlijk al toen ik in januari 2021 uit het vliegtuig kwam in Seattle, Noord- Amerika. Toen heel wat meer gespannen en wat naïever, drie maanden lang zag ik ze elke week op de zendingsopleiding in hun woonplaats. Ze hielpen mij met mijn eigen ontwikkeling. Voor het eerst uit huis, cultuurverschillen en lieten ze de hotspots van Washington zien. Ze belden en appten toen ik op reis was voor 2 maanden naar Zuidoost-Azië en ze stonden voor me klaar toen ik weer terug mocht komen in Amerika. Nu mocht ik met hun het volgende avontuur gaan beleven, dit keer aan de andere kant van de wereld in Kaapstad- Zuid-Afrika.
Als ik de volgende ochtend wakker word in het studentenhuis, geniet ik van de vrijheid. De vrijheid die je voelt als je denkt dat de hele wereld aan je voeten ligt. Ik had de ervaring van de vorige reis van 6 maanden in mijn rugzak en was stiekem al de hele zomer wanhopig aan het wachten op dat gevoel van ultieme vrijheid. Hoewel vrijheid, vrijheid stond voor mij gelijk aan veiligheid. Ik zou moeten leren hoe dat samengaat deze 3 maanden. Ik besluit dat ik noodzakelijk mijn nieuwe thuis moet ontdekken en loop samen met Debbie naar het strand. Mijn telefoon laat ik thuis en ik leer de beveiligingscode uit mijn hoofd, Debbie vertelt dat ze gisteravond bang waren dat ze te laat zouden komen bij het vliegveld, ze zegt dat er bendes lopen en dat het extra gevaarlijk was geweest dan. Ik knik en kijk over het prachtige strand heen naar de kust en de bergen erachter. Genietend van de koffie, maak ik een notitie in mijn hoofd over de bendes en het gevaar. Ik was bekend met gevaarlijke situaties in Cambodja en wist dat ik met mijn witte, blonde hoofd nogal snel slachtoffer kon worden. Opletten dus.
Als de weken voorbijgaan leer ik het land te verkennen. De prachtige natuur, het surfen in het vroegste uur en een stukje cultuur. De ochtendwandelingen langs het strand en de warme zon. Het leek soms zo perfect, die vrijheid, in momenten als dat wilde ik het vastpakken en niet meer loslaten. Langzaam begon Kaapstad als thuis te voelen. De mensen en de relaxte cultuur vond ik fantastisch. Ik voelde mij welkom. Ik voelde mij vrij als ik mijn ogen sloot. Als ik wegkeek voor het 6e kind dat kwam bedelen aan het hek. Als ik onder de brug liep en een vlugge blik gaf aan het dakloze dorpje. Ik hield mezelf voor de gek.
Mijn vorige reis was voor vrijwilligerswerk en ik kon de armoede niet aan. Ik wilde het niet opnieuw onder ogen komen. Ik huilde veel toen ik met mijn studie leerde over de getallen van armoede in de wereld. 1 op de 3 personen komt regelmatig voeding te kort. 1 op de tien personen is op dit moment aan het verhongeren op de wereld. Toen ik met de daklozenorganisaties mee ging lopen, brak mijn hart in stukjes. Die armoede, het verdriet en de honger waren er in Amerika, Cambodja en nu ook Zuid-Afrika. Hoe kon ik het al die tijd nog niet hebben gezien? Mijn ogen werden geopend, door gesprekken met Arnold en Debbie, maatschappelijke werkers, boeken, colleges en zwervers/drugsverslaafden zelf. Ineens zag ik het overal, de gaten in de kleding, tentjes, dozen en kilometerslange sloppenwijken. In Cambodja had de vreugde van de armen mij geraakt, maar hier in Zuid-Afrika raakte de diepe wanhoop mij.
Samen met een groep sliepen we op straat met ex-gangleiders en zwervers in de gevaarlijkste wijk van Kaapstad. Het was het afsluitende “uitje” van de drie maanden, de maanden waarin ik leerde dat de mooiste vriendschappen ontstaan uit kwetsbaarheid en liefde. Dat mensen gelijk zijn, of ze nou zwart of wit zijn. Dat mensen kunnen veranderen. Dat de wereld een hele moeilijke plek is, en het leven soms meer overleven is dan leven. Mijn gevoel voor vrijheid kreeg ik terug toen ik de pijn van anderen toeliet, het maakte mij zachter. Het verbreedde mijn beeld op het leven. Het maakte mij ook gruwelijk dankbaar. Dankbaar voor mijn mogelijkheid om keuzes te maken, dat ik naar school mag gaan en comfortabel mag leven.
Ik schrijf dit omdat het een levens veranderend jaar was voor mij. Een jaar waarin gevaar, armoede en Gods liefde centraal stonden. Ik was welkom in de landen die mij zoveel leerden, landen waar ik zo van was gaan houden. Nu bijna 2 jaar verder heb ik mij eindelijk mogen realiseren dat ik heb geleerd dat iedereen welkom is. Ik geloof dat iedereen geboren is op de wereld met een doel om God te eren, of het nou in Amerika, Cambodja of Zuid-Afrika is. Ik ben welkom, en jij ook.